Σήμερα Κυριακή 5 Μαρτίου 95, στις 9 η ώρα το πρωί συνάντησα την Παναγία στην Λαλιμπέλα της Αιθιοπίας.
Ήταν νεότατη, 16-17 χρονών και θήλαζε έναν μαύρο Χριστό στην αγκαλιά της. Πάνω της, ψηλά στον ουρανό ένας αητός έκανε κύκλους ενώ σμάρια από περιστέρια φτερούγιζαν χαμηλά κοντά της. Καθόταν ατάραχη στο πεζούλι έξω από μια πανάρχαια μονόλιθη εκκλησία, με κοίταξε με αγάπη και χαμογελαστή καταδέχτηκε το
μικρό μου δώρο. Δέχτηκε σιωπηλά να τη φωτογραφίσω, και την ώρα που κρατούσα την μηχανή, ένιωσα την καρδιά μου να πλημμυρίζει από την αγάπη της. Γύρω, ψηλά στο χείλος της γρανίτινης αυλής που κύκλωνε την εκκλησία, οι συγχωριανοί της χαμογελούσαν φιλικά, μάρτυρες στο θαύμα της Θεϊκής της συγκατάβασης. Καθηλώθηκα… Το γκρουπ που ακολουθούσα απομακρύνθηκε…Ο χρόνος που πίεζε χάθηκε… Όλα σταμάτησαν… Έμενε μόνο η άσβεστη εικόνα της μπροστά μου…Δώρα, Παναγιά, Γλυκοφιλούσα, Απέραντη, Άχραντη, Αγνή, Ελπίδα όλων μας… Αλλά η Παναγία, αυτή η Παναγία πεινάει… Ο Χριστός έχει μύγες κολλημένες στα λαμπερά του μάτια… Ο Χριστός κινδυνεύει… Μπορεί και να τυφλωθεί αν δεν φροντίσουμε έγκαιρα για να φτάσουν λίγα φτηνά φάρμακα στο χωριό του, που τόσους άλλους τυφλούς στεγάζει…Εμείς όμως οι ανάλγητοι ξεχνάμε γρήγορα… Από τη δική μας λησμοσύνη εξαρτάται ο Χριστός, από τη δική μας φροντίδα εξαρτάται… Αν τον θυμηθούμε ίσως μπορέσει να γιατρέψει τα πάθη της πληγωμένης καρδιάς…
Για αυτό ας ξυπνήσουμε! Ας τρέξουμε έγκαιρα σαν Μάγοι να προσφέρουμε στα πόδια του την έμπρακτη αγάπη μας…Δεν φτάνει να Τον προσκυνούμε στην εκκλησιά, Πάσχα και Χριστούγεννα! Την ώρα αυτή την κρίσιμη, ο Χριστός πεινάει!
Αν δώσουμε λίγο από το παραπανίσιο βάρος του πλούτου και της υλικής μας φροντίδας, ίσως και να μπορέσει να μορφωθεί αρκετά και να μάθει να διατυπώνει σε λόγια που να καταλαβαίνουμε την Αλήθεια που κυλάει στις φλέβες του…
Με τη δική μας βοήθεια θα μας σώσεις!
Είναι ώρα να ξυπνήσουμε…
Κώστας Βαφειάδης